مـژده ای دل که شب بـعـثت طاهـا آمد            جـان و روح دگـری بـر تـن دنـیـا آمـد
باز مـاه رجـب از عـطر معـطر گـشته            به خـدیجـه بـرسان یار، پـیمـبر گـشـته

شب همان شب که جهان غار حرا را می‌دید            چـشم افـلاک، تـجـلّـیِ خـدا را مـی‌دیـد
محـور دیـن خـدا مرکـز اسـرار سلام!            اشرف ارض و سما سـیّدِ ابـرار سلام!
لشگر حزب خدا را سر و سردار تویی            پـــدر فــاطــمــه دلــدادۀ دادار تــویــی
آمـدی تا که شـوی گـرمـی بـازار خـدا            قـم فـأنـذر که شده پـر ز جـهـالت دنـیا
از شما ریشه گرفـته است تمام اخـلاق            اصل بعثت به همین بود، سفیر رزّاق!
ای رسولی که همه حرف دِلَت قرآن بود            دخـتـر پـاک شـمـا عـالـمـۀ دوران بود
بیست و سه سال زدی دم ز علی یا احمد            گـشـته مـداح شـما ربّ جـلـی یا احـمـد
در شب بعثتت ای منشأ خیر و برکات            می فرستم به جمال و به جلالت صلوات